Μια ματιά στις συνδικαλιστικές παρατάξεις ...  Η στάση και ο στόχος της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ

Η απατηλή ελπίδα που δημιούργησε η κυβερνητική αλλαγή ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τη γραμμή της διαπραγμάτευσης  με τους θεσμούς χρεοκόπησε παταγωδώς τον Ιούλιο με τον «ανέντιμο» συμβιβασμό δηλ την πλήρη υποταγή στα κελεύσματα του κουαρτέτου Ε.Ε.  Δ.Ν.Τ.  Τραπεζιτών –Κεφαλαίου. Είναι ιστορική η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ που καλλιεργώντας αυταπάτες περί εύκολης κυβερνητικής λύσης αλλά και δυνατότητας αλλαγής της Ε.Ε από λυκοφωλιά των εκμεταλλευτών σε Ευρώπη των εργαζομένων, παρέσυρε τον ελληνικό λαό στο 3^ο μνημόνιο με αποτέλεσμα να πρωτοστατεί  πλέον ως κυβέρνηση, στην εφαρμογή των πιο αντιλαϊκών   μέτρων που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Οι αυταπάτες αυτές έχουν βαθιές ιδεολογικές ρίζες στο ρεύμα του ευρωκομμουνισμού , ο οποίος όπου κυριάρχησε στη  Δ. Ευρώπη οδήγησε  σε διάλυση το εργατικό κίνημα, σε αφανισμό τoυς πολιτικούς  του φορείς (βλέπε κομμουνιστικά κόμματα σε Γαλλία-Ιταλία-Ισπανία) και τελικά  στον ιστορικό συμβιβασμό του με το κεφάλαιο και την πλήρη υποταγή και ενσωμάτωση στο σχεδιασμό του.

Αυτές οι αυταπάτες διαχέονται και  μεταφέρονται από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στη συνδικαλιστική και κοινωνική βάση του λαού μας. Όσο και αν αυτές οι συνδικαλιστικές οργανώσεις (π.χ. ΣΥΝΕΚ) διεκδικούν μια αντικυβερνητική αντιπολίτευση, τελικά αποδεικνύεται «τζούφια» και αναποτελεσματική, καλλιεργώντας μια αδικαιολόγητη αναμονή , αδράνεια και ανάθεση σε κυβερνητικές ή συνδικαλιστικές λύσεις, που θα υποκαθιστούν την ανάγκη της ενεργητικής συμμετοχής των εργαζομένων στην προάσπιση των δίκιων τους και των αναγκών  τους για αξιοπρεπή διαβίωση.

Είναι μεγάλη ανάγκη να καταδικαστούν πολιτικά τόσο η κυβερνητική πολιτική, όσο και η συνδικαλιστική της έκφραση στα σωματεία, αφού με το διπλό ρόλο, τόσο της δικαιολόγησης  του τάχα «αναγκαίου  κακού» των μέτρων  του 3^ου μνημονίου, όσο και  της δήθεν αγωνιστικής αντιμετώπισης αυτών των μέτρων,  καλλιεργείται  (εκτός από την πολιτική  παράνοια)  ένας νέος κυβερνητικός συνδικαλισμός.

Δεν εξαιρείται από την τεράστια αυτή ευθύνη φυσικά, ούτε το κομμάτι  εκείνο του πρώην ΣΥΡΙΖΑ, που διατηρώντας ένα μεγάλο κομμάτι των ιδεολογικών του αυταπατών, εξακολουθεί, επιδεικνύοντας απίστευτη πολιτική δειλία ή και χρησιμοθηρία, να παραμένει στα σχήματα των ΣΥΝΕΚ, νομιμοποιώντας (με «αριστερή» γκρίνια) τις δυνάμεις που στηρίζουν ή ανέχονται τις εφαρμοζόμενη πολιτική, εγκλωβίζοντας τη λογική των εργαζόμενων στο νέο  κυβερνητικό συνδικαλισμό. Κάτι τέτοιο αντικειμενικά λειτουργεί  υπονομευτικά τόσο στην ανάγκη απογαλακτισμού του μεγάλου όγκου των εργαζόμενων από τους κυβερνητικούς εκβιασμούς όσο και στην ανάπτυξη του αναγκαίου κινήματος που θα διεκδικήσει να ανατρέψει αυτές τις πολιτικές.

Είναι ανάγκη βεβαίως, ιδιαίτερα τώρα που κορυφώνεται η κρίση και τα προβλήματα επιβίωσης των εργαζομένων, να καταδικαστεί πολιτικά και ο άλλος, ο παραδοσιακός και αγαπημένος στο κεφάλαιο, πυλώνας του κυβερνητικού συνδικαλισμού, η ΔΑΚΕ, που επίσης ανεξάρτητη τάχα, προασπίζεται με συνέπεια είναι αλήθεια, σαν τον ΣΕΒ και τον ΟΟΣΑ, την ιδιωτικοποίηση μέσω της επιχειρηματικότητας του Δημόσιου χαρακτήρα της Εκπαίδευσης, αλλά και όλα τα διαρθρωτικά μέτρα που ξεθεμελιώνουν κάθε εργασιακό δικαίωμα (μονιμότητα - σταθερή εργασία κλπ)

Τι να πρωτοπεί κανείς για την (επίσης «ανεξάρτητη» από το ΠΑΣΟΚ) ΠΕΚ, η οποία προσπαθώντας εναγωνίως να διατηρήσει όσες συνδικαλιστικές καρέκλες  της έχουν απομείνει, προωθεί ό,τι πιο συντηρητικό και νεοφιλελεύθερο στα σωματεία, ανιχνεύοντας το νέο ιδεολογικό της πρόσημο.

Κριτική αξίζει και στους συναγωνιστές του ΠΑΜΕ, τις ταξικές δυνάμεις που δραστηριοποιούνται  στην ΑΣΕ, για την ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν για το ποιος εκφράζει τα συμφέροντα των εργαζομένων. Παρασυρμένοι από τον κομματικό τους «πατριωτισμό» επιτίθενται δικαίως και αδίκως σε όποιον τολμήσει να μιλήσει στο όνομα των συμφερόντων των εργαζομένων, σπιλώνοντας, πολλές φορές άδικα, αγωνιστές άλλων χώρων. Αρνούνται συστηματικά την συνεργασία  στη βάση των προβλημάτων στο σωματείο. Έχοντας ως αντίληψη την αδυναμία ουσιαστικής επιτυχίας των αγώνων στη σημερινή περίοδο, απορροφούνται  από μια υπέρμετρη εκλογική αγωνία, που τους οδηγεί κυρίως σε μονομερείς δράσεις, με μοναδικό στόχο την εκλογική ενίσχυση του ιδεολογικού τους χώρου. Με τη φοβική συνολική στάση τους για το κίνημα, δεν ηγούνται, όπως θα μπορούσαν, ενός μεγάλου ενωτικού  μετώπου,  που θα άλλαζε τους συσχετισμούς στην ταξική πάλη. 

Στη ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ από την άλλη,  χωρίς να αποφεύγουμε λάθη, αδυναμίες και παραλείψεις, μαζί με εργαζόμενους από άλλα σωματεία και χώρους, προσπαθούμε να καλύψουμε ακριβώς αυτό το κενό. Παλεύουμε για την όσο γίνεται πιο ενωτική ενίσχυση της ταξικής πτέρυγας του συνδικαλιστικού κινήματος, τη διακριτή της παρουσία, τη μετατροπή της από αδύναμη  σε κυρίαρχη συνιστώσα των αγώνων του λαού μας. Με συνελεύσεις σε κάθε χώρο δουλειάς, συντονισμό έξω από τις γραφειοκρατικές συνδικαλιστικές ηγεσίες και την μεγαλύτερη δυνατή συνεργασία με όλες τις ταξικές δυνάμεις, όπου κι αν ανήκουν, αλλά και με σεβασμό στην διαφορετική άποψη, φιλοδοξούμε να συνεισφέρουμε στο κτίσιμο του αναγκαίου μετώπου για την ανατροπή των εφαρμοζόμενων  πολιτικών, μέχρι την επαναστατική διαδικασία που θα οδηγήσει στην κοινωνική  απελευθέρωση που προβάλλει τόσο αναγκαία στην εποχή μας.