Μια άποψη του Γιώργου Προυσαλίδη με σκέψεις συμβολής στη συζήτηση και τα ερωτήματα που άνοιξαν στην Αριστερή ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ Καθηγητών

για την συνεργασία ή μη, με τους προσφάτως (26/9/16) αποχωρήσαντες από τα ΣΥΝΕΚ, συγκροτώντας την ΑΡΕΝ.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Θα ενισχυθεί φέτος η ΔΑΚΕ; Βλέπουμε πρόεδρο από τη ΔΑΚΕ; Τα πολιτικά χαρακτηριστικά της ΕΛΜΕ θα γίνουν «γαλάζια» από την εκλογή ΔΑΚΙΤΗ προέδρου; Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;

ΣΚΕΨΗ: Ναι κι εγώ βλέπω άνοδο της ΔΑΚΕ, όλη η Ελλάδα το βλέπει, σε όλες τις ΕΛΜΕ συμβαίνει και δεν νομίζω ότι σταματιέται αυτό με τεχνητές συγκολλήσεις 3 διαφορετικών ιστορικών ρευμάτων, σε αυτό που γενικά ο κόσμος ονομάζει Αριστερά. (Εξάλλου οι 2+2 έδρες ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ που είναι σίγουρες και υπηρετούν τη λογική του αναλογικού προεδρείου, θα βγάλουν ΔΑΚΙΤΗ Πρόεδρο, ούτως ή αλλιώς)

 Έχει μια αξία βέβαια να αναλογιστούμε τι είναι αυτό που δυναμώνει εκλογικά την ΔΑΚΕ, κυρίως ιδεολογικά, που έχει τελικά την αντανάκλασή του και στην εκλογική της επιρροή.

1.       Η εμπέδωση σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην «κανονικότητα» της κρίσης του συστήματος, επομένως διαλέγουμε τον συνεπέστερο διαχειριστή εντός του συστήματος.

Σε αυτό βοήθησε με τις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ ποιος; Η μεγάλη ΑΡΙΣΤΕΡΑ του «ρεαλιστικού» κοινοβουλευτικού δρόμου.

 Ο κόσμος διάλεξε αυτή την «εύκολη» λύση του ΣΥΡΙΖΑ, και τον ανέβασε από το 3% στην κυβέρνηση, τιμωρώντας-καταδικάζοντας το ΚΚΕ και τους «άλλους» σε ποσοστά 4-5% και 1%,ακριβώς διότι πίστεψε αυτό που ξανασυζητάμε τώρα, δηλ να μην υπάρχουν ανταγωνιστικά ψηφοδέλτια στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αγνοώντας αυτό που του ψιθύριζαν οι «τιμωρημένοι», ότι δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να αλλάξει τα πράγματα αν δεν ανατρέψει το σύστημα ένα καλά οργανωμένο λαϊκό-εργατικό κίνημα.

2.       Η κατάρρευση της «αριστερής» συλλογικής λύσης στην κρίση, που ενισχύει την κυριαρχία της ατομικής λύσης και που εκφράζεται με συντηρητικοποίηση των χαρακτηριστικών που σκέφτεται και δρα ο κάθε συνάδελφος. Δεν είναι τυχαίες οι φωνές τους που δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο,  βάζοντας ανοιχτά ζητήματα κοινωνικού κανιβαλισμού, ταμπού έως χθες, όπως η αξιολόγηση, η αριστοκρατία, οι απολύσεις για να εξυγιανθεί ο κλάδος, η ιδιωτική χορηγία στα σχολεία προκειμένου να ξεπεραστεί η κρατική αδυναμία κλπ κλπ  (ζητήματα που θα γιγαντώνονται και θα τα βρούμε μπροστά μας στο προσεχές διάστημα)

3.       Φυσικά ευθύνη φέρουμε και όλοι οι υπόλοιποι,(προς Θεού ΟΧΙ στο ίδιο βαθμό βέβαια): κόμματα, οργανώσεις,αγωνιστές, που στον ένα ή στον άλλο βαθμό παρασυρθήκαμε στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες για χρόνια ολόκληρα και δεν καταφέραμε να αντιτάξουμε ένα διαφορετικό πειστικό σχέδιο.

Ποια  πολιτική στάση λοιπόν μπορεί να ανακόψει την ιδεολογική κυρίως επέλαση της ΔΑΚΕ;

Γίνεται σαφές ότι μια τέτοια στάση πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

1.       Να αποδομήσουμε και απονομιμοποιήσουμε στην πράξη, όσο πιο ηχηρά μπορούμε τα κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά που μας ταλανίζουν, να πάρουμε οριστικά διαζύγιο από τις κοινοβουλευτικές-κυβερνητικές αυταπάτες.  Σε αυτό το πεδίο των εκλογών, ακόμα κι όταν παραπλανημένοι συμμετέχουμε, είμαστε «φιλοξενούμενοι», αφού αποτελεί την έδρα του αντιπάλου, οπότε και προσωρινό γκολ να βάλουμε, η ιστορία δείχνει ότι στο τέλος φεύγουμε βαριά ηττημένοι.

2.       Να δουλέψουμε σκληρά στην ανασυγκρότητση του εργατο-λαϊκού κινήματος οξύνοντας τα ταξικά του χαρακτηριστικά και μέσω αυτών οξύνοντας την ίδια τη ταξική πάλη, τους διεκδικητικούς αγώνες δηλαδή που «ξυπνούν» τις συνειδήσεις από τις αυταπάτες τους.

3.       Να ανοίξει την κουβέντα για όλα τα επίμαχα ιδεολογικά ζητήματα  προβάλλοντας τις απαντήσεις-προτάσεις μας, που οφείλουμε από «χθες»  να έχουμε δημοκρατικά συνδιαμορφώσει σαν άμεσα αιτήματα διεκδίκησης προς την κατεύθυνση της πολιτικής μας πρότασης.

4.       Τελευταίο αλλά το πιο σημαντικό να χτίσουμε διδασκόμενοι από την ιστορία και  την πείρα των αγώνων μας συντροφικά, δημοκρατικά και από τα κάτω, τις πολιτικές μας προτάσεις που θα οδηγούν στο δικό μας «γήπεδο» έξω  δηλ από όρια του συστήματος.

Εννοείτε ότι αυτά δεν γίνονται σε μια μέρα ούτε γίνονται εύκολα. Απαιτούν καταρχάς την συμφωνία όλων, τον καλό σχεδιασμό, και την μεθοδική προσπάθεια.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν λύνονται με βιαστικές ή μη βιαστικές εκλογικές συμφωνίες, που προσωρινά μόνο και αμφιβόλως, μπορεί να καθυστερήσουν,  την ούτως ή άλλως ιδεολογική υπεροχή της ΔΑΚΕ  εντός των ορίων αυτού του συστήματος

ΕΡΩΤΗΜΑ: Υπάρχουν 2 αντιμνημονιακά (παρόμοια) ψηφοδέλτια εκτός αυτού του ΚΚΕ;

ΣΚΕΨΗ: Αν εννοούνται ως αντιμνημονιακά τα ψηφοδέλτια, της Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Ενότητας ΑΡ.Ε.Ν. (με πανελλαδική συγκρότηση και αναφορά στο ανασυγκροτημένο ΜΕΤΑ) και της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, υπάρχει ένσταση.

Καταρχάς δεν είναι παρόμοια. Μας χωρίζουν πολλές και  μεγάλες διαφορές, αναφέρω ενδεικτικά ορισμένες:

Το πώς αντιλαμβανόμαστε την λειτουργία των σωματείων, του συνδικαλιστικού κινήματος γενικότερα, το θέμα της αναγκαιότητας απαγκίστρωσης από την ηγεμονία της γραφειοκρατικού συνδικαλισμού (βλέπε ΓΣΕΕ).

Ο τρόπος σχεδιασμού και οργάνωσης των αγώνων, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με λιγότερο συγκεντρωτισμό, με εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης και φυσικά με έμφαση στον κινηματικό χαρακτήρα παρά στον παραγοντισμό των διαδρόμων.

Η αντίληψη για τις συνεργασίες, από τα κάτω με συνεργασίες κοινής δράσης πάνω στα προβλήματα και όχι τεχνητές χρησιμοθηρικές  συνεργασίες από τα πάνω των ηγεσιών, στη βάση γενικά αντιδεξιών αντανακλαστικών.

Η αντίληψη για τον κυβερνητισμό, ότι δεν μπορεί τελικά μια κυβέρνηση, (ότι χρώμα κι αν έχει δεξιό-κεντρώο ή αριστερό), να επιφέρει ουσιαστικά ανατροπές εντός του συστήματος, πέρα από επιμέρους μικροβελτιώσεις, αν δεν πετύχει πρώτα το οργανωμένο εργατικό κίνημα την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής

Τον παραμονή της χώρα μας εντός της Ε.Ε. και των άλλων Ιμπεριαλιστικών Ενώσεων (ΝΑΤΟ κλπ) και τον ρόλο τους, στις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα.

Τις πολιτικές ευθύνες που έχουν από την συμμετοχή στην αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και την καλλιέργεια αυταπατών που προέρχονταν από το πρόγραμμά του το οποίο σε γενικέ γραμμές δεν έχει αμφισβητηθεί ουσιαστικά, παρά μόνο η αξιοπιστία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τον αποπροσανατολιστικό τέλος διπολισμό σε μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Εξάλλου εμείς δεν είμαστε ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ψηφοδέλτιο, αλλά αντισυστημικό, καθόσον και εκτός μνημονίου αλλά εντός του ίδιου συστήματος, τόσα χρόνια, πάλι αντιλαϊκές πολιτικές εφαρμόζονταν και στην Ελλάδα αλλά και αλλού.

Μας διαχωρίζει εξάλλου και η εξήγηση που δίνουμε στην αιτία της όξυνσης της αντιλαϊκής επίθεσης τα τελευταία χρόνια που εκφράζεται με την εφαρμογή των μνημονίων. Εμείς θεωρούμε ως αιτία την καπιταλιστική κρίση (υπερσυσσώρευση των κερδών) ενώ  στο ΜΕΤΑ κυριαρχεί η αντίληψη, ότι αιτία είναι η πολιτική κυριαρχία στην Ευρώπη και παγκόσμια, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών (Σχολή του Σικάγο) που οδηγούν εμμονικά στην αιώνια λιτότητα (από απληστία; από διαστροφή;) και όχι ως φυσιολογική ανάγκη του συστήματος για ξεπέρασμα της κρίσης του.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Θα ενισχυθεί το ΚΚΕ; Πόσο μας ανησυχεί αυτό; Τι μπορούμε να κάνουμε;

ΣΚΕΨΗ:  Μπορεί και να ενισχυθεί. Όσο ο κόσμος αποδέχεται το «ρεαλισμό» της 2^ης φοράς ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα στρέφεται στις σταθερές αξίες του κοινοβουλευτισμού. Το πιο ταξικό και μαχητικό τμήμα του κόσμου αυτού, θα ελλιμενίζει στην αγκαλιά του κοινοβουλευτικού ΚΚΕ, εκτός κι να αναπτύξουμε μαχητικούς διεκδικητικούς αγώνες με καλή οργάνωση και πολιτική πρόταση ρήξης με το σύστημα, οπότε θα τραβηχτεί στο αγώνα κοντά μας.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Με ποιο τρόπο η μη εκλογική συνεργασία με τους προσφάτως αποχωρήσαντες από τα ΣΥΝΕΚ «κλείνουν» την παράταξη με τάσεις «καθαρότητας» ώστε να μην μπορεί να μας προσεγγίσει όποιος δεν είναι «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ»;

ΣΚΕΨΗ: Όταν καταρρέει το σχέδιο και η αξιοπιστία όσων υπηρέτησαν τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι αποφασίζουν, 20 μήνες μετά την 1^η φορά Αριστερά ή 14 μήνες μετά το 3^ο μνημόνιο να αποχωρήσουν από τα ΣΥΝΕΚ, το συνδικαλιστικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ (Σεπτ’ 2016), πρέπει οι άλλες δυνάμεις που τους ασκούσαν κριτική, να στοιχηθούν αμέσως δίπλα τους άκριτα; Αλλιώς είναι συνυπεύθυνοι για όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν; (πχ άνοδο ΔΑΚΕ,ΚΚΕ, ή αλλιώς θα μετατραπούν σε 2 παρόμοια αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια;)

Και γιατί είναι «κλείσιμο» της παράταξης η άρνηση πολιτικής συνεργασίας μαζί τους; (γιατί αγωνιστική συνεργασία δεν αρνιόμαστε σε κανέναν, ίσα-ίσα την επιδιώκουμε).

Το να διατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά μας, που σε μια πολιτική συνεργασία θα αλλοιωθούν, (αφού σύμφωνα με δήλωση του Ζαβιτσάνου «έχουμε διαφορετικά πολιτικά σχέδια» και δεν απέτυχε το δικό μας), γιατί θα δυσκολέψει την προσέγγιση των συναδέλφων σε μας;

Ίσα-ίσα που η διατήρηση αυτών των χαρακτηριστικών, θα βοηθήσει τόσο τους συναδέλφους που ακολουθούσαν τα ΣΥΝΕΚ, όσο και τους  συναγωνιστές των ΣΥΝΕΚ που διαφοροποιούνται, να επαναπροσδιορίσουν αυτοί τα χαρακτηριστικά τους (αφού το δικό τους σχέδιο κατέρρευσε) ώστε να  επιτευχθεί έτσι σταδιακά βαθύτερη πολιτική προσέγγιση. Αλλιώς είναι σαν να αναγνωρίσουμε ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ των δύο παρατάξεων για τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ και πανικό για την πολιτική μας διάσωση και επιβίωση.

Τέλος γιατί αυτή η αναστοχαστική και δυνητικά δημιουργική μας άρνηση σε πολιτική συνεργασία, ξαφνικά μας κάνει περισσότερο «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ», που έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε;

Αυτό μου θυμίζει λιγάκι την «περίεργη» τακτική του ΠΑΜΕ, που δεν παύει στα κείμενά του, να ταυτίζει τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ελπίζοντας ίσως να κοντύνει τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ή να τις διασπάσει, διώχνοντας όλους όσους δεν είναι ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Η δυσκολία προσέγγισης του κόσμου σε μας, (που μας γεμίζει με το άγχος της απώλειας της έδρας), που οφείλεται; Πως ξεπερνιέται;

ΣΚΕΨΗ:  Κατ’ αρχάς τι κάνουμε για να μας πλησιάσει ο κόσμος; Πως παρεμβαίνουμε στο σωματείο;  Πως πλησιάζουμε εμείς τους συναδέλφους; Πως αξιοποιήσαμε την έδρα στο ΔΣ; Ποιες ήταν οι προτάσεις μας που μας διαφοροποιούν από τις άλλες παρατάξεις; Πόσο κοντά είμαστε στα σχολεία, στους συναδέλφους;

Αν τελικά πέσουμε και χαθεί η έδρα, θα φταίει η «καθαρότητα» της πολιτικής μας γραμμής ή η ελλειμματική δραστηριότητα του σχήματος που με δυσκολία μαζεύεται 5-6 φορές το χρόνο, δεν συζητά σε βάθος,  ώστε να καταλήγουμε σε προτάσεις και δεν βγάζει διαθεσιμότητες δράσεων.

Τους 6 τελευταίους μήνες συζητάμε και ξανασυζητάμε και ξανασυζητάμε (μέχρι πότε άραγε; Μέχρι να το «γυρίσουμε»  όλοι προς τη συνεργασία;) αν θα συνεργαστούμε με το ανασυγκροτημένο ΜΕΤΑ.

Αν ένα πράγμα μας αναγνωρίζουν όσοι συνάδελφοι μας εμπιστεύονται ως τώρα, είναι η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ με τα «κομματικά ψηφοδέλτια των άλλων, το ότι δεν μας συσχέτισαν με τα φθαρμένα υλικά του κακού  συνδικαλιστικού παρελθόντος και εμείς θέλουμε ξαφνικά να το χαλάσουμε αυτό; Αν ανακατευτούμε με όσους υπηρέτησαν τον κυβερνητισμό, την γραφειοκρατία και  τον παραγοντισμό,  ο κόσμος θα αισθανθεί ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ και θα τρέξει να μας δικαιώσει εκλογικά; Θα  προσεγγίσουμε έτσι  νέο κόσμο; Μάλιστα το πιο αγωνιστικό κομμάτι που μας ενδιαφέρει;

ΕΡΩΤΗΜΑ: Για την ουσιαστική (και όχι εκλογικά ωφελιμιστική) πολιτική συνεργασία μεταξύ παρατάξεων που παλεύουν για τα συμφέροντα των εργαζόμενων, ποια  κριτήρια χρειάζεται να πληρούνται;

ΣΚΕΨΗ:  Η ανενδοίαστη επιθυμία της πλειοψηφίας των μελών των παρατάξεων.

Να συμφωνούν σε ένα μίνιμουμ κοινό σχέδιο πολιτικής στόχευσης, που να αποτυπώνει την ανάγκη της αποτελεσματικής απάντησης των εργαζόμενων στα αντιλαϊκά μέτρα, με προοπτική την ανατροπή τους.

Να συγκλίνει αυτό το πολιτικό σχέδιο σε κοινή αγωνιστική δράση, ώστε να λειτουργεί αυτή η συνεργασία προωθητικά για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας και τα δικαιώματα μαθητών και εκπαιδευτικών.

Να έχουν την ίδια αντίληψη για τα μέσα και τις μεθόδους  που θα χρησιμοποιήσουν για την επίτευξη των στόχων τους.

Να έχει δοκιμαστεί η συνεργασία σε μεγάλο βάθος χρόνου, μέσα από κοινές δράσεις, έχοντας αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας.

Να μην εκκρεμούν εκατέρωθεν  σκοτεινά σημεία, παράπονα, αμφιβολίες και επιφυλάξεις για τις προθέσεις και τους σκοπούς της συνεργασίας από παλιότερες συνεργασίες.

Να υπάρχει ισοτιμία, αμοιβαίος σεβασμός και καμιά υπόνοια για εκμετάλλευση ενός εκάστου.

Να μην χρησιμοποιείται η μια παράταξη (στην περίπτωσή μας, η δική μας)  είτε για το «ξέπλυμα» των φιλοκυβερνητικών ευθυνών της άλλης, είτε για την βοήθεια στησίματος στο σωματείο, νέας «κομματικής» μετωπικής παράταξης (ΜΕΤΑ), με αναφορά σε πολιτικό φορέα (ΛΑΕ).

ΕΡΩΤΗΜΑ: Πληρούνται αυτά τα κριτήρια στην προτεινόμενη συνεργασία ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ-ΑΡΕΝ;

ΣΚΕΨΗ:  Κατά την άποψή μου, ΚΑΝΕΝΑ. Συνεπώς, όσο αριστερά ή αντιμνημονιακά σχήματα και να χαρακτηρίζονται, μόνο παρ-όμοια δε τα βλέπω.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Το πολιτικό ήθος των συμμετεχόντων σε μια συνεργασία και η εμπειρία από παρόμοιες συνεργασίες στο παρελθόν, παίζει ρόλο στην  ευόδωση της συνεργασίας;

ΣΚΕΨΗ:  Βεβαίως και παίζει ρόλο. Για την ανάπτυξη δεσμών συνεργασίας και την καλλιέργεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης απαιτείται μια διαχρονική ακεραιότητα χωρίς μικροκομματικούς αποκλεισμούς κατά το παρελθόν, φραξιονισμούς, προσπάθειες προσπορισμού του δυναμικού του μελλούμενου συνεργάτη κλπ κλπ.

Στην περίπτωση λοιπόν της πρότασης συνεργασίας με την ΑΡΕΝ, πρόσφατες είναι οι μνήμες που συνάδελφοι της ΑΡΕΝ όντας τότε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, με αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο, πίεζαν σε παραίτηση από το ΔΣ της ΕΛΜΕ το 2013, δύο εκλεγμένα μέλη της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ τότε και της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ τώρα, δίχως κανένα δισταγμό και σεβασμό στα συμφωνηθέντα, υπηρετώντας πιστά τους σχεδιασμούς και τις τότε κομματικές ανάγκες και εντολές του ανερχόμενου κόμματός τους,  (ΣΥΡΙΖΑ).

Αλλά και πιο πρόσφατα τον Σεπτέμβρη, όταν μέλος της ΑΡΕΝ και ενώ εξελισσόταν η πρόταση τους για εκλογική  συνεργασία με την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ενόψει των υπηρεσιακών εκλογών του Νοέμβρη, καλούσε μέλος της Συμπαράταξης, να παραιτηθεί από υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο των Παρεμβάσεων και να προσχωρήσει σε αυτό της ΑΡΕΝ.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί τελικά ιεραρχείται τόσο ψηλά το θέμα της συνεργασίας, την ίδια ώρα που απουσιάζουν τόσο οι δράσεις, αλλά και οι προτάσεις για ένα σχέδιο αποτελεσματικότερης παρέμβασή μας στην ΕΛΜΕ, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία που επίκεινται μεγάλες αντιδραστικές ανατροπές;

ΣΚΕΨΗ:  Θεωρώ ότι ίσως να οφείλεται αυτή η επιμονή, σε  μια κοινοβουλευτική αντίληψη για την λειτουργία της παράταξης και του σωματείου γενικότερα.

Είναι πιθανό να επηρεάζουν κάποιους από εμάς τα «απόνερα» της χρεοκοπίας  του πειράματος ΣΥΡΙΖΑ, που δημιουργούν απογοήτευση και αντανακλαστική καταφυγή στην «ασφάλεια» της εύκολης αλλά «στείρας» αντιμνημονιακής εκλογικής συνεργασίας, η οποία όμως δεν αναδεικνύει τις αιτίες της επίθεσης που δεχόμαστε και δεν βοηθά στον προσανατολισμό για την ανασύνταξη της ταξικής πτέρυγας του κινήματος και την οργάνωση για την ανατροπή της.

Η αναπαραγωγή εκ  νέου, του «αποτυχημένου» εγχειρήματος της «καλής» Αριστεράς των όλων, της ΠΑΝΑΡΙΣΤΕΡΑΣ που τάχα θα μας λύσει τα προβλήματα, όταν καταλάβει κοινοβουλευτικά την κυβερνητική εξουσία, ή οι «ξεπερασμένοι» από την εποχή ΠΑΣΟΚ διαχωρισμοί ΔΕΞΙΑ-ΑΝΤΙΔΕΞΙΑ, αντί της προτεραιότητας της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και της οργάνωσης ανατρεπτικών αγώνων, είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για την υποταγή μας στα σχέδια του συστήματος που θέλει να «κανονικοποιήσει» και να μονιμοποιήσει  στην συνείδηση του κόσμου τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που πετυχαίνει τα χρόνια της κρίσης.

Να το πούμε ΚΑΘΑΡΑ: Η μόνη αποτελεσματική στάση αντίστασης με «αξία χρήσης» για τους συναδέλφους και τις πραγματικές τους ανάγκες σήμερα, αλλά και την ελπίδα δημιουργίας ανατρεπτικής προοπτικής, είναι η κατάστρωση ενός σχεδίου-πρότασης δυναμικής παρέμβασης στα επίδικα της περιόδου και κοινής δράσης, προς τους συναδέλφους πρώτα και κύρια αλλά και όσες παρατάξεις αποδείξουν με τη στάση τους ότι εννοούν όσα ευαγγελίζονται και όχι οι «σούπες» του εκλογομαγειρίου.

Και σε αυτό το  καλούμαστε να συνεισφέρουμε με ιδέες και πράξεις, και με αυτό το κριτήριο τελικά θα κριθούμε από τους συναδέλφους.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Μήπως όμως η εκλογική πολιτική συνεργασία  των αριστερών παρατάξεων με αντιμνημονιακό  λόγο, καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο, έξω από την ΔΑΚΕ και να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα ελπίδας; Μήπως θα έδινε στον αγώνα μας άλλη δυναμική;

 ΣΚΕΨΗ:

Η ένωση στην πολιτική δεν λειτουργεί πάντα πολλαπλασιαστικά, ούτε καν προσθετικά. Ενώ πολλές φορές που δεν πληρούνται οι αναγκαίοι όροι και προϋποθέσεις όπως προαναφέρθηκε, μπορεί να λειτουργήσει και αφαιρετικά!

Ας υποθέσουμε ότι υποχωρούμε πολιτικά σε «ακίνδυνες» αντιμνημονιακές και αντιδεξιές κορώνες, χάριν του μετώπου συνεργασίας. Δεν το έκανε ήδη αυτό «καλά» ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν συσπείρωσε κόσμο όχι μόνο συνδικαλιστικά αλλά και κοινοβουλευτικά; Δεν ανακοίνωσε την Ελπίδα που έρχεται; Σε τι ωφέλησε όμως τον κόσμο της δουλείας όλη αυτή η προσπάθεια; Που οδήγησε;

Στο φιάσκο μιας νέας πιο σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής.

Ή θα αφεθούμε μετά την πείρα των όσων ζήσαμε, σε νέα αυταπάτη, ότι δεν ήταν λάθος το «πακέτο» ΣΥΡΙΖΑ με ότι αυτό πρέσβευε, αλλά τα πρόσωπα που το διαχειρίστηκαν, που ήταν άτολμα, που αυτοπαγιδεύτηκαν και τελικά μας πρόδωσαν;

Άραγε δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που είχαμε αντιπαρατεθεί ιδεολογικά με αυτό το ρεύμα όταν κυριαρχούσε εντός της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ αρχικά και των ΣΥΝΕΚ στην συνέχεια, από το 2013 και πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν ήταν μάλιστα η μη υποταγή μας σε αυτή τη λογική, μεταξύ άλλων, από τις κύριες αιτίες του διαχωρισμού της ΕΝΟΤΗΤΑΣ και της δημιουργίας της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ;

Τι κάνει λοιπόν αναγκαίο και δημιουργικό, έχοντας επιπλέον και την πείρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το να γυρίσουμε πίσω  και να δεχθούμε τώρα το ίδιο σχέδιο των ΣΥΝΕΚ του 2013, απλά με άλλη, «νέα» «ταμπέλα», αυτή δηλ της ΑΡΕΝ;

Να το πούμε ΚΑΘΑΡΑ: Η πολιτική συνεργασία αυτή, δεν έχει κανένα προωθητικό χαρακτήρα για την ανάγκη πάλης πάνω στα επίδικα στην εκπαίδευση, αλλά ούτε και στο γενικό πολιτικό σκηνικό. Ίσα-ίσα μπερδεύει, θολώνει και συσκοτίζει τις αιτίες της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά απλά εξυπηρετεί ΜΟΝΟ την ανάγκη συνδικαλιστικής έκφρασης στο σωματείο και το κίνημα, της κομματικής αντίληψης όσων εξακολουθούν να πιστεύουν σε ένα «σωστό» ΣΥΡΙΖΑ. (ΛΑΕ κλπ κλπ).

Αυτή η αγωνία βέβαια δεν αφορά καθόλου την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ. Την αφορούν όμως άλλες αγωνίες, για το πώς π.χ. θα ανασυνταχτεί το κίνημα και ο σχεδιασμός για κάτι τέτοιο, είναι που πρέπει να γίνει σκοτούρα  και έγνοια μας στα σοβαρά από εδώ και πέρα.

Αυτό θα δώσει στον αγώνα μας άλλη δυναμική!

ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα και ενώ ο κόσμος επέλεξε με μικρή διαφορά έστω 76 έναντι 70 την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ (δηλ. 6 ψήφοι στους 70, σχεδόν το 10%) εξακολουθούμε να μεμψιμοιρούμε για την πολιτική σημασία του αποτελέσματος και επαναφέρουμε την ανάγκη πολιτικής συνεργασίας;

ΣΚΕΨΗ:  Όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε λογικές χρησιμοποίησης των συνδικαλιστικών εκλογών αλλά και της δράσης του σωματείου, για την εξυπηρέτηση κεντρικών πολιτικών επιλογών, κομματικών ή όχι, όσο λείπει η απεύθυνση στη βάση με αγωνιστικό διεκδικητικό προσανατολισμό, όσο «βαραίνουμε» και στρογγυλοκαθόμαστε στην έδρα και τα κλειστά γραφεία της ΕΛΜΕ, όσο γινόμαστε και εμείς σιγά-σιγά «συστημικοί», λογικό είναι να μην μας ικανοποιεί η μια έδρα και να ονειρευόμαστε «Αριστερά Προεδρεία» και μεγαλεία σε σωματεία νεκροταφεία, χωρίς ενεργό κόσμο που θα παίζουν «πολιτικά παιγνίδια» με τους συσχετισμούς και θα καταθέτουν σε κεντρικές ηγεσίες ως «λάφυρο» την σημαία του απονεκρωμένου όμως πια σωματείου.

Αν γίνουμε έτσι, και παραμένουμε έτσι, γραφειοκράτες πια, όντως τότε ίσως να πρέπει να παίζουμε τέτοια παιγνίδια συνεργασίας, με άλλους όμοιούς μας, παιγνίδια πολιτικής επιβίωσης των από «πάνω» για την εξαπάτηση και την απορρόφηση της οργής των από «κάτω».

Να το πούμε ΚΑΘΑΡΑ: Δεν ονειρευόμαστε μια τέτοια ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, ούτε θα επιτρέψουμε τον εκφυλισμό της σε διακοσμητικό «δημοκρατικό μαϊντανό» στο σωματείο.

Το αποτέλεσμα των 76 ψήφων για την μικρή «ανάδελφη» ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, παρά την επιστράτευση των δεινοσαύρων του παλιού και νέου κυβερνητισμού, των κομματικών κοινοβουλευτικών ψηφοδελτίων, και εν μέσω αγωνιστικής νηνεμίας, χωρίς να πανηγυρίζουμε, αποτελεί ικανή παρακαταθήκη, την κρίσιμη μάζα, για την ανάπτυξη της αναγκαίας αγωνιστικής ταξικής πτέρυγας στην εκπαίδευση.

Συντάκτης: Γιώργος Προυσαλίδης.

*Το παρόν κείμενο, όπως και όλα όσα δεν υπογράφονται από την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, δεν εκφράζουν υποχρεωτικά την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ. Φιλοξενείται στο ιστολόγιο της για τον εμπλουτισμό του διαλόγου και απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΔΣ ΤΗΣ ΕΛΜΕ:

Δε συμφωνούμε με την άποψη για «αντιπροσωπευτικό» ή «αναλογικό» προεδρείο .

1.    Διότι η αναλογικότητα και η αντιπροσωπευτικότητα την οποία εμείς αποδεχόμαστε, δεν υπηρετείται ουσιαστικά με την αναλογική ποσοστιαία παρουσία στο προεδρείο των παρατάξεων, αλλά με την σύγκλιση και συνδιαμόρφωση των κοινών προγραμματικών θέσεων των παρατάξεων που έχουν εγκριθεί από τους ψηφοφόρους τους, σε κοινό αγωνιστικό πρόγραμμα δράσεων υπεράσπισης των συμφερόντων τους, κάτι για το οποίο ουσιαστικά έχουν ζητήσει την ψήφο τους.

2.    Διότι η επίκληση του «δήθεν» αναλογικού αντιπροσωπευτικού προεδρείου διευκολύνει την μη δέσμευση σε κοινά προγραμματικά πλαίσιά δράσης, που θα εξέθεταν τελικά όσες παρατάξεις επικαλούνται στα λόγια αιτήματα και θέσεις που στην πράξη τα υπονομεύουν και τα καταστρατηγούν.

3.    Διότι δεν συμμεριζόμαστε την «ειλικρίνεια» περί «ευαισθησίας» για την αναλογικότητα και αντιπροσωπευτικότητα της ψήφου, τον σεβασμό της βούλησης των συναδέλφων, αφού αυτή η «ευαισθησία» πάει περίπατο κατά την κατανομή των εδρών στο ΔΣ, όπου εφαρμόζεται ο αντεργατικός νόμος της ενισχυμένης αναλογικής στη 2^η κατανομή κάτι που αλλοιώνει βάναυσα αυτή τη βούληση κλέβοντας έδρες από τις μικρές προς τις μεγαλύτερες παρατάξεις.

4.    Διότι το ΔΣ είναι, ή καλύτερα θα έπρεπε να είναι, ένα εργαλείο ταξικής πάλης και σκληρού αγώνα υπέρ των εργαζομένων και όχι λέσχη τσαγιού  για την ανάπτυξη μικροαστικών αβροτήτων μεταξύ των παρατάξεων. Επομένως η επίκληση της αντιπροσωπευτικότητας για την μη δέσμευση πάνω σε κοινά αγωνιστικά προγράμματα δράσεων, βάζει εμπόδια και φραγμούς στην ανάπτυξη αποφασιστικών αγώνων, δίνει την δυνατότητα σε όποιον «δεν θέλει να ζυμώσει, 5 μέρες να κοσκινίζει», να κρύβεται δηλ. πίσω από τους αρνητικούς συσχετισμούς.

5.    Διότι αυτή η επιλογή στην ΕΛΜΕ «μπάζει από το παράθυρο», αφού αφήνει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε δυνάμεις, (ΔΑΚΕ ΣΥΝΕΚ) που όχι μόνο δεν δεσμεύονται  στην προάσπιση των εργατικών συμφερόντων και στην προοπτική αγώνων στον κλάδο, αλλά τους λύνει τα χέρια να υλοποιήσουν με τη βούλα του σωματείου τις απάνθρωπες αντιεκπαιδευτικές, αντεργατικές αναδιαρθρώσεις  του Υπουργείου. Είναι ενδεικτική η στάση των δυνάμεων αυτών τόσο στο προηγούμενο ΔΣ της ΕΛΜΕ μας όσο και στο ΔΣ της ΟΛΜΕ που ενάμιση χρόνο τώρα βραχυκυκλώνουν με τον αρνητικό συσχετισμό που υπάρχει στην ομοσπονδία, κάθε αγωνιστική πρόταση σύγκρουσης με τις κυβερνητικές πολιτικές και ακυρώνουν κάθε διαδικασία ψήφισης αγωνιστικών κινητοποιήσεων.

6.    Διότι η πρόταση για αναλογικό αντιπροσωπευτικό προεδρείο, τελικά νομιμοποιεί και συγκαλύπτει το συμβιβασμό και την υποταγή στις συστημικές αυτές παρατάξεις, τους απολογητές των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων στην Εκπαίδευση, της αιώνιας λιτότητας, ης ευρωδουλείας.

Δε συμφωνούμε επίσης με  την άποψη για αριστερό προεδρείο, στη βάση γενικόλογων διακηρύξεων, γιατί υποβαθμίζει και θολώνει τα κριτήρια της ουσίας του προγράμματος στόχων πάλης και μεταθέτει το κέντρο της συζήτησης, από το πεδίο του συνδικαλιστικού κινήματος  για την έκφραση των αναγκών, του αγώνα και των αγωνιών του κόσμου της δουλειάς, σε μια καρικατούρα πολιτικών διεργασιών των από τα πάνω, στη συνταύτιση τελικά με επιλογές πολιτικών δυνάμεων που έχουν το βλέμμα στην κοινοβουλευτική πρακτική και την κυβερνητική διαχείριση.

Θεωρούμε ότι για την συγκρότηση του ΔΣ ο πιο ενδεδειγμένη επιλογή που εξυπηρετεί καλύτερα τε συμφέροντα των εργαζομένων είναι ένα προγραμματικό αγωνιστικό προεδρείο δεσμευμένο σε ένα πρόγραμμα-πλαίσιο κοινής δράσης από όσες παρατάξεις το αποδέχονται.

Ο συσχετισμός που προέκυψε  στην ΕΛΜΕ (2 ΔΑΚΕ, 2 ΣΥΝΕΚ, 2 ΑΣΕ) μετά τις πρόσφατες εκλογές, δεν ευνοεί την δυνατότητα συγκρότησης τέτοιου Προγραμματικού Αγωνιστικού Προεδρείου, για το λόγο αυτό για την συγκρότηση του Δ.Σ και του Προεδρείου του, θα ψηφίσουμε ΛΕΥΚΟ. Πιστεύοντας δε ότι το σωματείο είναι οι εκπαιδευτικοί και όχι μόνο οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι, καταθέτουμε σήμερα ένα τέτοιο πρόγραμμα κοινής δράσης σε όλους και θα επιχειρήσουμε να το προωθήσουμε μαζί με όποιον συμφωνεί, μέσα από την καθημερινή πάλη και τις ΓΣ που αποτελούν το ανώτερο όργανο της ΕΛΜΕ.

Επισκεφτείτε την ιστοδελίδα μας: http://arsimpar.blogspot.gr

ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΓΙΑ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΓΙΑ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ

Μετά την ολοκλήρωση των εκλογών για Δ.Σ. της Δ’ ΕΛΜΕ και μπροστά στην συγκρότηση του νέου ΔΣ της ΕΛΜΕ, σε μια περίοδο ραγδαίων εξελίξεων σε βάρος των εργαζομένων,

• ·         Η σοβαρότητα των προβλημάτων από την υλοποίηση των αντιλαϊκών μέτρων του 3^ου μνημονίου που προστίθενται σε εκείνα των προηγούμενων.
• ·         Η σφοδρότητα και η ένταση της επίθεσης από την μεριά κεφαλαίου, κυβέρνησης, θεσμών Ε.Ε και ΔΝΤ.
• ·         Η άμεση απαίτηση  να διαμορφωθεί και να δοθεί η δική μας αποφασιστική απάντηση, από την μεριά του κόσμου της εργασίας, των δικαιωμάτων και των αναγκών μας, όπως αυτά προκύπτουν στον 21^ο αιώνα πια, από την τεχνολογική εξέλιξη και τον ήδη συσσωρευμένο πλούτο.
•       Αποκαρδιωτική εικόνα που παρουσιάζει το σωματείο μας, αλλά και η ΟΛΜΕ με κύρια ευθύνη των δυνάμεων του παλιού και νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ) που σπέρνουν την απογοήτευση, την αποστοίχιση, με ταυτόχρονη καλλιέργεια της ανάθεσης και πελατειακής αντίληψης, αλλά και των υπολοίπων παρατάξεων που αναλώνονται σε ψηφοθηρικές τακτικές,  που αδυνατούν (ή δεν θέλουν;) να συγχρονιστούν σε ένα διεκδικητικό σχέδιο πάλης για μαχητικούς αγώνες αντίστασης και ανατροπής των κυβερνητικών πολιτικών ανατρεπτικούς και που τελικά δεν εμπνέουν και απομακρύνουν τους συναδέλφους. Εικόνα που αποτυπώνεται από την ελάχιστη συμμετοχή των καθηγητών (20-30), στις ΓΣ αλλά και στα χαμηλά ποσοστά στις απεργιακές κινητοποιήσεις. 

ΜΑΣ ΩΘΟΥΝ να καταθέσουμε την πρότασή μας για μια τομή στη λειτουργία του σωματείου που  θα στοχεύει στην ενεργοποίηση των συναδέλφων κόντρα στην απάθεια και την ανάθεση, σε μια επανεκκίνηση της λειτουργίας και της δράσης του με κατεύθυνση τη συσπείρωσή τους σε αγωνιστική υπεράσπιση των δικαιωμάτων μας.

ΑΠΑΙΤΟΥΝ άρα άμεσα την συγκρότηση ενός ΕΝΩΤΙΚΟΥ αγωνιστικού προγράμματος- πλαισίου κοινής δράσης του σωματείου για την νέα περίοδο το οποίο:

Ø  Να λαμβάνει υπ’ όψη του την γενικότερη πολιτική κατάσταση.

Ø  Να οριοθετεί και να περιγράφει την μορφή και το περιεχόμενο που πρέπει να έχει ο αγώνας μας για να είναι αποτελεσματικός.

Ø  Να εμπνέει τους συναδέλφους σε συλλογική δράση, να κερδίζει την εμπιστοσύνη τους, ώστε να υπερβαίνουν τις καχυποψίες που αναπτύχθηκαν στο παρελθόν.

Ø  Να οργανώνει αποφασιστικά τις δράσεις του σωματείου μέσα στην μάχη που δίνουμε.

Ø  Να ΔΕΣΜΕΥΕΙ τέλος τους συναδέλφους και τις παρατάξεις που το αποδέχονται, ως προς την εφαρμογή του.

Ενα τέτοιο σχέδιο δράσης πρέπει:

ü  Να είναι συγκεκριμένο, χωρίς γενικολογίες.

ü  Να συνδιαμορφωθεί από όσες δυνάμεις ενδιαφέρονται ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ να συμβάλλουν στο να δώσουμε αποφασιστικά τις μάχες που έρχονται, με δυνατότητα να προκαλέσουμε ρωγμές στις πολιτικές τους.

ü  Να δεσμεύει πολιτικά τις δυνάμεις που το συνυπογράφουν ώστε να το στηρίξουν με την ψήφο τους αλλά και την φυσική τους παρουσία, σε όλες τις αποφάσεις που θα πάρει το σωματείο,

ü  Να αποτελεί το κριτήριο συνέπειας κάθε ενός, με βάση το οποίο θα κριθεί στο τέλος της θητείας του Δ.Σ.

ü  Να εξασφαλίζει τις στοιχειώδεις εγγυήσεις ότι όσοι το υπογράφουν, το ενοούν, με βάση τις διακηρύξεις τις θέσεις τους και την συνεπή ή όχι στάση τους έως τώρα.

Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ  καταθέτει ανοικτά σε όλους τους συναδέλφους και τις παρατάξεις, την πρότασή της για τη συγκρότηση ενός αγωνιστικού  προγράμματος-πλαισίου κοινής δράσης στην ΕΛΜΕ.

Ø   ΓΕΝΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ. 

·         Η προστασία της δουλειάς, του εισοδήματος, των δικαιωμάτων μαθητών και εκπαιδευτικών και του ενιαίου, δημόσιου, δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, το εκπαιδευτικό και το ευρύτερο λαϊκό κίνημα πρέπει να αναπτύξει έναν προσανατολισμό που θα απαιτεί:

·         Η ανατροπή του πλαισίου των εφαρμοζόμενων πολιτικών κυβέρνησης-κουαρτέτου, η μη αναγνώριση και πληρωμή του εξωτερικού δημόσιου χρέους, η μη συμμόρφωση με το πλαίσιο της ευρωζώνης και την «προκρούστεια κλίνη» της ΕΕ, που από την ίδρυσή της μοναδικό σκοπό και στόχο έχει τις αναδιαρθρώσεις παντού για την επανεκκίνηση και διατήρηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

·         Η μονομερήσ ακύρωση των δανειακών συμβάσεων υποταγής στους δανειστές, των σχετικών μνημονίων και νόμων, με ολοσχερή διαγραφή του χρέους, μαζί με την αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ΕΕ.

·         Η ανατροπή οποιασδήποτε κυβέρνησης αποδέχεται το πλαίσιό τους και ασκεί πολιτικές που εξυπηρετούν τα σχέδιά τους, χωρίς καμμία ανοχή, ανεξάρτητα από τις πολιτικές δυνάμεις που την απαρτίζουν. Σαν σωματείο ΔΕΝ ΚΡΙΝΟΥΜΕ ΤΙΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΡΩΜΑ ή ΤΟΝ ΤΙΤΛΟ τους αλλά ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ τους, βλάπτουν τα συμφέροντα της εργαζόμενης πλειοψηφίας.

·         Η υπεράσπιση των λαϊκών ελευθεριών και δικαιωμάτων, όλων των ανθρώπων που ζουν στην ελληνική επικράτεια, ντόπιων, μεταναστών και προσφύγων. Το δικαίωμα του λαού μας να αποφασίζει αυτός για την τύχη του, μακριά από εμπλοκές σε τυχοδιωκτικούς πολέμους  που σπέρνουν τον πόνο και την δυστυχία και «γεννούν» εκατομμύρια πάφτωχων δυστυχισμένων προσφύγων.

Ø  ΜΟΡΦΗ ΚΑΙ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΕΝΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ-ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΚΟΙΝΗΣ ΔΡΑΣΗΣ.

1.      Μορφή ενός τέτοιου κοινού  αγωνιστικού πλαίσιου είναι το ίδιο το σωματείο. Με το παρόν σχέδιο συμβάλλουμε στην καλύτερη οργάνωσή του, στην ανασυγκρότησή του σε ταξική βάση και το συντονισμό του με το υπόλοιπο εργατικό κίνημα.

2.      Θέλουμε εργατικά σωματεία που να υπερασπίζονται τα άμεσα (αντίσταση στη χειροτέρευση και βελτίωση της θέσης) και τα μακροπρόθεσμα (κατάργηση των εκμεταλλευτικών σχέσεων) συμφέροντα των εργαζόμενων. Αυτό μπορεί να γίνει με πάλη ενάντια σε κυβερνήσεις, εργοδοτικές ενώσεις και όλους όσους υπερασπίζονται και υπηρετούν το σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Με λίγα λόγια, έχουμε ανάγκη από σωματεία με ταξικό-αγωνιστικό προσανατολισμό και όχι κυβερνητικό-εργοδοτικό-γραφειοκρατικό. Επομένως, ένα τέτοιο προγραμματικό σχέδιοκαι τα όργανα των σωματείων αυτών και η λειτουργία τους, είναι ανάγκη να υπηρετούν αυτόν τον προσανατολισμό.

3.      Για να περάσει ο αγώνας στα χέρια των εκπαιδευτικών, ο πρώτος λόγος πρέπει να είναι στη Γενική Συνέλευση της ΕΛΜΕ. Η δράση του ΔΣ οφείλει να υπηρετήσει αυτήν την προτεραιότητα κι όχι το ανάποδο. Αυτό σημαίνει αναζωογόνηση της λειτουργίας του, να έρθει κοντά στους συναδέλφους  με μορφές δράσης και πρωτοβουλίες ενεργοποίησης τους, όπως:

• Να συγκαλείται κάθε φορά το ΔΣ σε άλλο σχολείο, με το τέλος των  μαθημάτων, μαζί με τον σύλλογο των διδασκόντων του σχολείου με σκοπό μέσω της αμεσότητας με το ΔΣ, την μεγαλύτερη εμπλοκή των συναδέλφων στη λειτουργία του σωματείου. Εναλλακτικά, μπορεί να συγκαλείται το ΔΣ σε σταθερή μέρα και ώρα και τόπο, εναλλάξ σε Ν. Ιωνία και Μενίδι.
• Να συγκροτηθεί Επιτροπή Ενημέρωσης και Αγώνα που θα ανοίξει τα επίδικα θέματα στους συναδέλφους με κοινές εξορμήσεις στα σχολεία, να βοηθά το ΔΣ στην υλοποίηση των αποφάσεων του, θα ελέγχεται από τις ΓΣ και το ΔΣ, (ανάμεσα στις ΓΣ). Συμμετέχει όποιος συνάδελφος επιθυμεί. Προτείνονται τα μέλη των ψηφοδελίων των παρατάξεων στις πρόσφατες εκλογές, να επιβεβαιώσουν, αν το θέλουν, με την συμμετοχή τους στην επιτροπή και την δράση τους, το πραγματικό τους ενδιαφέρον για τα θέματα του σωματείου.
• Η επιτροπή αυτή να βοηθήσει να ανοίξει την δράση του σωματείου στην κοινωνία, να αναζητήσει δυνατότητες κοινών αγώνων με δασκάλους, γονείς μαθητές για τα προβλήματα της εκπαίδευσης, αλλά και τον (από τα κάτω) συντονισμό με άλλα σωματεία και ομοσπονδίες για την πιο αποτελεσματική απόκρουση της αντεργατικής λαίλαπας και  την αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, ενάντια στο γραφειοκρατικό εκφυλισμένο και κυβερνητικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.  
• Να συγκληθεί ειδική θεματική Γεν Συνέλευση με θέμα την συζήτηση για την δυνατότητα διαχωρισμού της ΕΛΜΕ (σε δύο, ανάλογα με το ΠΥΣΔΕ τους. Το τμήμα Ν.Ιωνίας - Λυκόβρυσης - Μεταμόρφωσης Ηρακλείου -ΠΥΣΔΕ Β Αθήνας και το τμήμα Μενιδίου-ΠΥΣΔΕ Αν Αττικής). με σκοπό την καλύτερη συνδικαλιστική κάλυψη των σχολείων κάθε περιοχής, που έχουν διαφορετικά κοινωνικοοικονομικά και χωραταξικά χαρακτηριστικά.
• Στην συνέλευση αυτή μπορεί να ανοίξει η συζήτηση για δύο δημοκρατικά θέματα του σωματείου που επιζητούν τη λύση τους. 1ο το θέμα της απλής αναλογικής στην εκλογή των μελών του ΔΣ και όχι μιας μορφής ενισχυμένης, που επικρατεί τώρα βάσει ενός αντιδημοκρατικού νόμου.(Μπορούν να αυτοδεσμευτούν οι παρατάξεις ότι συμφωνούν σε αυτό σαν θέση αρχής, ανεξάρτητα από μικροπαραταξιακές μεθοδεύσεις). 2ο στον πλειοψηφικό τρόπο που μεταφέρονται οι αποφάσεις των γεν συνελεύσεων της ΕΛΜΕ στην Γεν Συνέλευση των Προέδρων των ΕΛΜΕ, με αποκλεισμό (εξαφάνιση) της μειοψηφούσας άποψης. Πρέπει να μπει ένα τέρμα στη νόθευση της ψήφου των Γενικών Συνελεύσεων των ΕΛΜΕ, μέσω των Πρόεδρων. Οι αποφάσεις των ΓΣ να μεταφέρονται, πέρα από τον αντιπρόσωπο του ΔΣ, και από δεσμευμένους αντιπροσώπους που θα έχουν εκλεγεί από τη ΓΣ.
• Να προφυλάσσουμε το σωματείο, διαγράφοντάς όσους ‘’καλοθελητές συναδέλφους’’  (πχ Συμβούλους-Διευθυντές αλλά και απλά μέλη) εμπλακούν ενεργά σε διαδικασίες αντίθετες με τις αποφάσεις του κλάδου.

4.             Το περιεχόμενο ενός αγωνιστικού πλαίσιου δράσης, πρέπει να απαντά στη σημερινή συγκυρία της επίθεσης στο χώρο της εκπαίδευσης, με ένα

Ø  ΚΟΙΝΟ ΔΙΕΚΔΙΚΗΤΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ

ü  Δεν συμφωνούμε με τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στις ζωές μας και στην εκπαίδευση, που οδηγούν στην παραπέρα υποβάθμιση του δημόσιου – δωρεάν χαρακτήρα της, την ένταση των ταξικών φραγμών, για την  εξυπηρέτηση της καπιταλιστικής αγοράς, του κεφαλαίου και των κατευθύνσεων Ε.Ε., ΔΝΤ, ΟΟΣΑ, σε πλήρη αντίθεση με τις ανάγκες των εργαζόμενων, των ανέργων,της νεολαίας, των συνταξιούχων.

ü  Μπλοκάρουμε και πάλι στην πράξη:

o  Την νέα αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου και των εκπαιδευτικών,

o  Την αυτοαξιολόγηση των σχολικών μονάδων,την εισαγωγή των χορηγών στα

ü  Απαιτούμε να διασφαλιστεί δημόσιος, ενιαίος και δωρεάν χαρακτήρας της εκπαίδευσης, για όλους σε όλη την Ελλάδα.

ü  Απαιτούμε γενναία κρατική χρηματοδότηση για την παιδεία.

ü  Απαιτούμε μόνιμη σταθερή εργασία για όλους, μονιμοποίηση  των αναπληρωτών και των ωρομισθίων, όχι στις ελαστικές σχέσεις εργασίας, όχι στην ανασφάλιστη εργασία.

ü  Όχι στη μαθητεία-σκλαβοπάζαρο, να μην μετατραπεί η Τεχνική Εκπαίδευση σε Κατάρτιση, όχι δεξιότητες και προσόντα στη θέση γνώσεων και κριτικής σκέψης.

ü  Να μην συγχωνευτούν, να μην κλείσουν σχολεία, όχι σε νέα αύξηση του ωραρίου, ή της διδακτικής ώρας, όχι στην διεύρυνση του σχολικού έτους.

ü  Εως 25-άρια τμήματα και έως 20-άρια στις κατευθύνσεις

ü  Αύξηση στους μισθούς, ώστε να επιτρέπουν την αξιοπρεπή διαβίωση.

ü  Ενίσχυση του εκπαιδευτικού έργου, μέσα στα σχολεία με την λειτουργία προγραμμάτων ενισχυτικής διδασκαλίας, από άνεργους εκπαιδευτικούς μέσω του υπουργείου Παιδείας.

ü  Επιμορφωτικά σεμινάρια ανατροφοδότησης για όλους τους εκπαιδευτικούς για την βελτίωση του διδακτικού έργου.

ü  Απαιτούμε άμεσα  μέτρα στήριξης από το προϋπολογισμό, για τους άνεργους, των λαϊκών οικογενειών που πλήττονται από την κρίση πχ δωρεάν γεύματα και μετακίνηση για τους μαθητές.

ü  Άμεση κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και της φορολεηλασίας για τους εργαζόμενους, με βαριά φορολόγηση στο μεγάλο κεφάλαιο.

ü  Διαγραφή των ατομικών-οικογενειακών χρεών που αποδεδειγμένα αδυνατούν κα καλύψουν από τα εισοδήματά τους οι εργαζόμενοι. Καμιά κατάσχεση 1^ης κατοικίας.

5.        Η πρότασή μας γύρω από ένα πρόγραμμα στόχων πάλης και ένα διεκδικητικό πλαίσιο θεωρούμε ότι δεν απηχεί μόνο τις «δικές» μας θέσεις, αλλά έχει ευρύτερη αποδοχή. Δεν αποτελεί προϋπόθεση η υιοθέτησή όλων των απόψεών μας για την πολιτική κατάσταση και την πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά θέλουμε να αποτελέσει τη βάση για να ανοίξει ο διάλογος που θα οδηγήσει στην διαμόρφωση ενός τέτοιου αγωνιστικού σχεδίου δράσης αν και τα περισσότερα που όσα προτείνουμε παραπάνω αποτελούν:

α. Στόχους που έχουν υιοθετηθεί από το εκπαιδευτικό και ευρύτερα το εργατικό κίνημα.

β. Αναγκαία  κριτήρια για να τοποθετηθούνε όλοι από τη μεριά των εργαζόμενων απέναντι στην αντεργατική-αντιλαϊκή επίθεση και τις δυνάμεις που την προωθούν διαταχθούν για να υλοποιήσουν πρόθυμα κάθε αντιδραστική αναδιάρθρωση  στην Εκπαίδευση.

6.        Σε αυτήν τη βάση, για την συγκρότηση του Δ.Σ και του Προεδρείου του, θα ψηφίσουμε ΛΕΥΚΟ, καθώς θεωρούμε ότι ο συσχετισμός στην ΕΛΜΕ (2 ΔΑΚΕ, 2 ΣΥΝΕΚ, 2 ΑΣΕ) μετά τις πρόσφατες εκλογές, δεν ευνοεί την δυνατότητα συγκρότησης Προγραμματικού Αγωνιστικού Προεδρείου, δεσμευμένου σε ένα πρόγραμμα κοινής δράσης, όπως αυτό που καταθέτουμε σήμερα, οι δε δύο (ΔΑΚΕ-ΣΥΝΕΚ) από τις παρατάξεις που θα το στελεχώσουν κινούνται σε αντεργατική – αντιλαϊκή κατεύθυνση, που θα διαταχθούν για να υλοποιήσουν πρόθυμα κάθε αντιδραστική αναδιάρθρωση  στην Εκπαίδευση.

7.        Η δέσμευση παρόλα αυτά, σε ένα τέτοιο πρόγραμμα κοινής δράσης, από τους συναδέλφους και τις υπόλοιπες παρατάξεις, είναι προωθητική για τις διαδικασίες του σωματείου. Δεν πρόκειται για πρόταση  που παραβλέπει τις υπαρκτές μεγάλες διαφορές, ούτε υποτιμά τα εγγενή προβλήματα είτε μιας διαδεδομένης απάθειας και λογικής ανάθεσης σε πολλούς συναδέλφους, είτε γραφειοκρατικών συνδικαλιστικών παρατάξεων, υποταγμένων σε αστικές κοινοβουλευτικές λογικές, όμηρων πολλές φορές αντιλήψεων περί καλών αριστερών κυβερνήσεων, ή αιχμάλωτων της στενής κομματικής λογικής. Θεωρούμε όμως ότι ένα τέτοιο μικρό βήμα, στην κατεύθυνση της ενωτικής αγωνιστικής συμπόρευσης, δίνει τη δυνατότητα μιας αποφασιστικής απάντησης στη σημερινή συγκυρία, από την μεριά των αναγκών μας, τονώνει την αυτοπεποίθηση στους εργαζόμενους και βοηθά στην ανασυγκρότηση της ταξικής πτέρυγας του κινήματος. Αποτελεί, ταυτόχρονα, γενναία πολιτική πράξη που θα αναβαθμίσει σε ουσιαστικό επίπεδο την κριτική και αυτοκριτική όλων των δυνάμεων που μιλούν στο όνομα της υπεράσπισης των εργαζομένων.

Επισκεφτείτε την ιστοδελίδα μας: http://arsimpar.blogspot.gr