Μια άποψη του Γιώργου Προυσαλίδη με σκέψεις συμβολής στη συζήτηση και τα ερωτήματα που άνοιξαν στην Αριστερή ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ Καθηγητών

για την συνεργασία ή μη, με τους προσφάτως (26/9/16) αποχωρήσαντες από τα ΣΥΝΕΚ, συγκροτώντας την ΑΡΕΝ.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Θα ενισχυθεί φέτος η ΔΑΚΕ; Βλέπουμε πρόεδρο από τη ΔΑΚΕ; Τα πολιτικά χαρακτηριστικά της ΕΛΜΕ θα γίνουν «γαλάζια» από την εκλογή ΔΑΚΙΤΗ προέδρου; Και τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό;

ΣΚΕΨΗ: Ναι κι εγώ βλέπω άνοδο της ΔΑΚΕ, όλη η Ελλάδα το βλέπει, σε όλες τις ΕΛΜΕ συμβαίνει και δεν νομίζω ότι σταματιέται αυτό με τεχνητές συγκολλήσεις 3 διαφορετικών ιστορικών ρευμάτων, σε αυτό που γενικά ο κόσμος ονομάζει Αριστερά. (Εξάλλου οι 2+2 έδρες ΔΑΚΕ και ΠΑΜΕ που είναι σίγουρες και υπηρετούν τη λογική του αναλογικού προεδρείου, θα βγάλουν ΔΑΚΙΤΗ Πρόεδρο, ούτως ή αλλιώς)

 Έχει μια αξία βέβαια να αναλογιστούμε τι είναι αυτό που δυναμώνει εκλογικά την ΔΑΚΕ, κυρίως ιδεολογικά, που έχει τελικά την αντανάκλασή του και στην εκλογική της επιρροή.

1.       Η εμπέδωση σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση στην «κανονικότητα» της κρίσης του συστήματος, επομένως διαλέγουμε τον συνεπέστερο διαχειριστή εντός του συστήματος.

Σε αυτό βοήθησε με τις ψευδαισθήσεις που καλλιέργησε ως τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, δηλ ποιος; Η μεγάλη ΑΡΙΣΤΕΡΑ του «ρεαλιστικού» κοινοβουλευτικού δρόμου.

 Ο κόσμος διάλεξε αυτή την «εύκολη» λύση του ΣΥΡΙΖΑ, και τον ανέβασε από το 3% στην κυβέρνηση, τιμωρώντας-καταδικάζοντας το ΚΚΕ και τους «άλλους» σε ποσοστά 4-5% και 1%,ακριβώς διότι πίστεψε αυτό που ξανασυζητάμε τώρα, δηλ να μην υπάρχουν ανταγωνιστικά ψηφοδέλτια στην ΑΡΙΣΤΕΡΑ, αγνοώντας αυτό που του ψιθύριζαν οι «τιμωρημένοι», ότι δεν μπορεί καμία κυβέρνηση να αλλάξει τα πράγματα αν δεν ανατρέψει το σύστημα ένα καλά οργανωμένο λαϊκό-εργατικό κίνημα.

2.       Η κατάρρευση της «αριστερής» συλλογικής λύσης στην κρίση, που ενισχύει την κυριαρχία της ατομικής λύσης και που εκφράζεται με συντηρητικοποίηση των χαρακτηριστικών που σκέφτεται και δρα ο κάθε συνάδελφος. Δεν είναι τυχαίες οι φωνές τους που δυναμώνουν ολοένα και περισσότερο,  βάζοντας ανοιχτά ζητήματα κοινωνικού κανιβαλισμού, ταμπού έως χθες, όπως η αξιολόγηση, η αριστοκρατία, οι απολύσεις για να εξυγιανθεί ο κλάδος, η ιδιωτική χορηγία στα σχολεία προκειμένου να ξεπεραστεί η κρατική αδυναμία κλπ κλπ  (ζητήματα που θα γιγαντώνονται και θα τα βρούμε μπροστά μας στο προσεχές διάστημα)

3.       Φυσικά ευθύνη φέρουμε και όλοι οι υπόλοιποι,(προς Θεού ΟΧΙ στο ίδιο βαθμό βέβαια): κόμματα, οργανώσεις,αγωνιστές, που στον ένα ή στον άλλο βαθμό παρασυρθήκαμε στις κοινοβουλευτικές αυταπάτες για χρόνια ολόκληρα και δεν καταφέραμε να αντιτάξουμε ένα διαφορετικό πειστικό σχέδιο.

Ποια  πολιτική στάση λοιπόν μπορεί να ανακόψει την ιδεολογική κυρίως επέλαση της ΔΑΚΕ;

Γίνεται σαφές ότι μια τέτοια στάση πρέπει να έχει τα εξής χαρακτηριστικά:

1.       Να αποδομήσουμε και απονομιμοποιήσουμε στην πράξη, όσο πιο ηχηρά μπορούμε τα κοινοβουλευτικά χαρακτηριστικά που μας ταλανίζουν, να πάρουμε οριστικά διαζύγιο από τις κοινοβουλευτικές-κυβερνητικές αυταπάτες.  Σε αυτό το πεδίο των εκλογών, ακόμα κι όταν παραπλανημένοι συμμετέχουμε, είμαστε «φιλοξενούμενοι», αφού αποτελεί την έδρα του αντιπάλου, οπότε και προσωρινό γκολ να βάλουμε, η ιστορία δείχνει ότι στο τέλος φεύγουμε βαριά ηττημένοι.

2.       Να δουλέψουμε σκληρά στην ανασυγκρότητση του εργατο-λαϊκού κινήματος οξύνοντας τα ταξικά του χαρακτηριστικά και μέσω αυτών οξύνοντας την ίδια τη ταξική πάλη, τους διεκδικητικούς αγώνες δηλαδή που «ξυπνούν» τις συνειδήσεις από τις αυταπάτες τους.

3.       Να ανοίξει την κουβέντα για όλα τα επίμαχα ιδεολογικά ζητήματα  προβάλλοντας τις απαντήσεις-προτάσεις μας, που οφείλουμε από «χθες»  να έχουμε δημοκρατικά συνδιαμορφώσει σαν άμεσα αιτήματα διεκδίκησης προς την κατεύθυνση της πολιτικής μας πρότασης.

4.       Τελευταίο αλλά το πιο σημαντικό να χτίσουμε διδασκόμενοι από την ιστορία και  την πείρα των αγώνων μας συντροφικά, δημοκρατικά και από τα κάτω, τις πολιτικές μας προτάσεις που θα οδηγούν στο δικό μας «γήπεδο» έξω  δηλ από όρια του συστήματος.

Εννοείτε ότι αυτά δεν γίνονται σε μια μέρα ούτε γίνονται εύκολα. Απαιτούν καταρχάς την συμφωνία όλων, τον καλό σχεδιασμό, και την μεθοδική προσπάθεια.

Το σίγουρο πάντως είναι ότι δεν λύνονται με βιαστικές ή μη βιαστικές εκλογικές συμφωνίες, που προσωρινά μόνο και αμφιβόλως, μπορεί να καθυστερήσουν,  την ούτως ή άλλως ιδεολογική υπεροχή της ΔΑΚΕ  εντός των ορίων αυτού του συστήματος

ΕΡΩΤΗΜΑ: Υπάρχουν 2 αντιμνημονιακά (παρόμοια) ψηφοδέλτια εκτός αυτού του ΚΚΕ;

ΣΚΕΨΗ: Αν εννοούνται ως αντιμνημονιακά τα ψηφοδέλτια, της Αγωνιστικής Ριζοσπαστικής Ενότητας ΑΡ.Ε.Ν. (με πανελλαδική συγκρότηση και αναφορά στο ανασυγκροτημένο ΜΕΤΑ) και της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ, υπάρχει ένσταση.

Καταρχάς δεν είναι παρόμοια. Μας χωρίζουν πολλές και  μεγάλες διαφορές, αναφέρω ενδεικτικά ορισμένες:

Το πώς αντιλαμβανόμαστε την λειτουργία των σωματείων, του συνδικαλιστικού κινήματος γενικότερα, το θέμα της αναγκαιότητας απαγκίστρωσης από την ηγεμονία της γραφειοκρατικού συνδικαλισμού (βλέπε ΓΣΕΕ).

Ο τρόπος σχεδιασμού και οργάνωσης των αγώνων, με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, με λιγότερο συγκεντρωτισμό, με εναλλαγή στις θέσεις ευθύνης και φυσικά με έμφαση στον κινηματικό χαρακτήρα παρά στον παραγοντισμό των διαδρόμων.

Η αντίληψη για τις συνεργασίες, από τα κάτω με συνεργασίες κοινής δράσης πάνω στα προβλήματα και όχι τεχνητές χρησιμοθηρικές  συνεργασίες από τα πάνω των ηγεσιών, στη βάση γενικά αντιδεξιών αντανακλαστικών.

Η αντίληψη για τον κυβερνητισμό, ότι δεν μπορεί τελικά μια κυβέρνηση, (ότι χρώμα κι αν έχει δεξιό-κεντρώο ή αριστερό), να επιφέρει ουσιαστικά ανατροπές εντός του συστήματος, πέρα από επιμέρους μικροβελτιώσεις, αν δεν πετύχει πρώτα το οργανωμένο εργατικό κίνημα την απαλλοτρίωση των μέσων παραγωγής

Τον παραμονή της χώρα μας εντός της Ε.Ε. και των άλλων Ιμπεριαλιστικών Ενώσεων (ΝΑΤΟ κλπ) και τον ρόλο τους, στις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις στην Ελλάδα.

Τις πολιτικές ευθύνες που έχουν από την συμμετοχή στην αντιλαϊκή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και την καλλιέργεια αυταπατών που προέρχονταν από το πρόγραμμά του το οποίο σε γενικέ γραμμές δεν έχει αμφισβητηθεί ουσιαστικά, παρά μόνο η αξιοπιστία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Από τον αποπροσανατολιστικό τέλος διπολισμό σε μνημόνιο-αντιμνημόνιο.

Εξάλλου εμείς δεν είμαστε ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ ψηφοδέλτιο, αλλά αντισυστημικό, καθόσον και εκτός μνημονίου αλλά εντός του ίδιου συστήματος, τόσα χρόνια, πάλι αντιλαϊκές πολιτικές εφαρμόζονταν και στην Ελλάδα αλλά και αλλού.

Μας διαχωρίζει εξάλλου και η εξήγηση που δίνουμε στην αιτία της όξυνσης της αντιλαϊκής επίθεσης τα τελευταία χρόνια που εκφράζεται με την εφαρμογή των μνημονίων. Εμείς θεωρούμε ως αιτία την καπιταλιστική κρίση (υπερσυσσώρευση των κερδών) ενώ  στο ΜΕΤΑ κυριαρχεί η αντίληψη, ότι αιτία είναι η πολιτική κυριαρχία στην Ευρώπη και παγκόσμια, των νεοφιλελεύθερων πολιτικών (Σχολή του Σικάγο) που οδηγούν εμμονικά στην αιώνια λιτότητα (από απληστία; από διαστροφή;) και όχι ως φυσιολογική ανάγκη του συστήματος για ξεπέρασμα της κρίσης του.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Θα ενισχυθεί το ΚΚΕ; Πόσο μας ανησυχεί αυτό; Τι μπορούμε να κάνουμε;

ΣΚΕΨΗ:  Μπορεί και να ενισχυθεί. Όσο ο κόσμος αποδέχεται το «ρεαλισμό» της 2^ης φοράς ΑΡΙΣΤΕΡΑ θα στρέφεται στις σταθερές αξίες του κοινοβουλευτισμού. Το πιο ταξικό και μαχητικό τμήμα του κόσμου αυτού, θα ελλιμενίζει στην αγκαλιά του κοινοβουλευτικού ΚΚΕ, εκτός κι να αναπτύξουμε μαχητικούς διεκδικητικούς αγώνες με καλή οργάνωση και πολιτική πρόταση ρήξης με το σύστημα, οπότε θα τραβηχτεί στο αγώνα κοντά μας.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Με ποιο τρόπο η μη εκλογική συνεργασία με τους προσφάτως αποχωρήσαντες από τα ΣΥΝΕΚ «κλείνουν» την παράταξη με τάσεις «καθαρότητας» ώστε να μην μπορεί να μας προσεγγίσει όποιος δεν είναι «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ»;

ΣΚΕΨΗ: Όταν καταρρέει το σχέδιο και η αξιοπιστία όσων υπηρέτησαν τις αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ και κάποιοι αποφασίζουν, 20 μήνες μετά την 1^η φορά Αριστερά ή 14 μήνες μετά το 3^ο μνημόνιο να αποχωρήσουν από τα ΣΥΝΕΚ, το συνδικαλιστικό σχήμα του ΣΥΡΙΖΑ (Σεπτ’ 2016), πρέπει οι άλλες δυνάμεις που τους ασκούσαν κριτική, να στοιχηθούν αμέσως δίπλα τους άκριτα; Αλλιώς είναι συνυπεύθυνοι για όλα τα δεινά που θα ακολουθήσουν; (πχ άνοδο ΔΑΚΕ,ΚΚΕ, ή αλλιώς θα μετατραπούν σε 2 παρόμοια αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια;)

Και γιατί είναι «κλείσιμο» της παράταξης η άρνηση πολιτικής συνεργασίας μαζί τους; (γιατί αγωνιστική συνεργασία δεν αρνιόμαστε σε κανέναν, ίσα-ίσα την επιδιώκουμε).

Το να διατηρήσουμε τα χαρακτηριστικά μας, που σε μια πολιτική συνεργασία θα αλλοιωθούν, (αφού σύμφωνα με δήλωση του Ζαβιτσάνου «έχουμε διαφορετικά πολιτικά σχέδια» και δεν απέτυχε το δικό μας), γιατί θα δυσκολέψει την προσέγγιση των συναδέλφων σε μας;

Ίσα-ίσα που η διατήρηση αυτών των χαρακτηριστικών, θα βοηθήσει τόσο τους συναδέλφους που ακολουθούσαν τα ΣΥΝΕΚ, όσο και τους  συναγωνιστές των ΣΥΝΕΚ που διαφοροποιούνται, να επαναπροσδιορίσουν αυτοί τα χαρακτηριστικά τους (αφού το δικό τους σχέδιο κατέρρευσε) ώστε να  επιτευχθεί έτσι σταδιακά βαθύτερη πολιτική προσέγγιση. Αλλιώς είναι σαν να αναγνωρίσουμε ΣΥΝΕΥΘΥΝΗ των δύο παρατάξεων για τα αδιέξοδα του ΣΥΡΙΖΑ και πανικό για την πολιτική μας διάσωση και επιβίωση.

Τέλος γιατί αυτή η αναστοχαστική και δυνητικά δημιουργική μας άρνηση σε πολιτική συνεργασία, ξαφνικά μας κάνει περισσότερο «ΑΝΤΑΡΣΥΑ» ή «ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ», που έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε;

Αυτό μου θυμίζει λιγάκι την «περίεργη» τακτική του ΠΑΜΕ, που δεν παύει στα κείμενά του, να ταυτίζει τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ, με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ελπίζοντας ίσως να κοντύνει τις ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ ή να τις διασπάσει, διώχνοντας όλους όσους δεν είναι ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Η δυσκολία προσέγγισης του κόσμου σε μας, (που μας γεμίζει με το άγχος της απώλειας της έδρας), που οφείλεται; Πως ξεπερνιέται;

ΣΚΕΨΗ:  Κατ’ αρχάς τι κάνουμε για να μας πλησιάσει ο κόσμος; Πως παρεμβαίνουμε στο σωματείο;  Πως πλησιάζουμε εμείς τους συναδέλφους; Πως αξιοποιήσαμε την έδρα στο ΔΣ; Ποιες ήταν οι προτάσεις μας που μας διαφοροποιούν από τις άλλες παρατάξεις; Πόσο κοντά είμαστε στα σχολεία, στους συναδέλφους;

Αν τελικά πέσουμε και χαθεί η έδρα, θα φταίει η «καθαρότητα» της πολιτικής μας γραμμής ή η ελλειμματική δραστηριότητα του σχήματος που με δυσκολία μαζεύεται 5-6 φορές το χρόνο, δεν συζητά σε βάθος,  ώστε να καταλήγουμε σε προτάσεις και δεν βγάζει διαθεσιμότητες δράσεων.

Τους 6 τελευταίους μήνες συζητάμε και ξανασυζητάμε και ξανασυζητάμε (μέχρι πότε άραγε; Μέχρι να το «γυρίσουμε»  όλοι προς τη συνεργασία;) αν θα συνεργαστούμε με το ανασυγκροτημένο ΜΕΤΑ.

Αν ένα πράγμα μας αναγνωρίζουν όσοι συνάδελφοι μας εμπιστεύονται ως τώρα, είναι η ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΤΗΤΑ με τα «κομματικά ψηφοδέλτια των άλλων, το ότι δεν μας συσχέτισαν με τα φθαρμένα υλικά του κακού  συνδικαλιστικού παρελθόντος και εμείς θέλουμε ξαφνικά να το χαλάσουμε αυτό; Αν ανακατευτούμε με όσους υπηρέτησαν τον κυβερνητισμό, την γραφειοκρατία και  τον παραγοντισμό,  ο κόσμος θα αισθανθεί ΑΝΑΚΟΥΦΙΣΗ και θα τρέξει να μας δικαιώσει εκλογικά; Θα  προσεγγίσουμε έτσι  νέο κόσμο; Μάλιστα το πιο αγωνιστικό κομμάτι που μας ενδιαφέρει;

ΕΡΩΤΗΜΑ: Για την ουσιαστική (και όχι εκλογικά ωφελιμιστική) πολιτική συνεργασία μεταξύ παρατάξεων που παλεύουν για τα συμφέροντα των εργαζόμενων, ποια  κριτήρια χρειάζεται να πληρούνται;

ΣΚΕΨΗ:  Η ανενδοίαστη επιθυμία της πλειοψηφίας των μελών των παρατάξεων.

Να συμφωνούν σε ένα μίνιμουμ κοινό σχέδιο πολιτικής στόχευσης, που να αποτυπώνει την ανάγκη της αποτελεσματικής απάντησης των εργαζόμενων στα αντιλαϊκά μέτρα, με προοπτική την ανατροπή τους.

Να συγκλίνει αυτό το πολιτικό σχέδιο σε κοινή αγωνιστική δράση, ώστε να λειτουργεί αυτή η συνεργασία προωθητικά για τις σύγχρονες μορφωτικές ανάγκες της εργαζόμενης πλειοψηφίας και τα δικαιώματα μαθητών και εκπαιδευτικών.

Να έχουν την ίδια αντίληψη για τα μέσα και τις μεθόδους  που θα χρησιμοποιήσουν για την επίτευξη των στόχων τους.

Να έχει δοκιμαστεί η συνεργασία σε μεγάλο βάθος χρόνου, μέσα από κοινές δράσεις, έχοντας αναπτύξει σχέσεις εμπιστοσύνης και συντροφικότητας.

Να μην εκκρεμούν εκατέρωθεν  σκοτεινά σημεία, παράπονα, αμφιβολίες και επιφυλάξεις για τις προθέσεις και τους σκοπούς της συνεργασίας από παλιότερες συνεργασίες.

Να υπάρχει ισοτιμία, αμοιβαίος σεβασμός και καμιά υπόνοια για εκμετάλλευση ενός εκάστου.

Να μην χρησιμοποιείται η μια παράταξη (στην περίπτωσή μας, η δική μας)  είτε για το «ξέπλυμα» των φιλοκυβερνητικών ευθυνών της άλλης, είτε για την βοήθεια στησίματος στο σωματείο, νέας «κομματικής» μετωπικής παράταξης (ΜΕΤΑ), με αναφορά σε πολιτικό φορέα (ΛΑΕ).

ΕΡΩΤΗΜΑ: Πληρούνται αυτά τα κριτήρια στην προτεινόμενη συνεργασία ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ-ΑΡΕΝ;

ΣΚΕΨΗ:  Κατά την άποψή μου, ΚΑΝΕΝΑ. Συνεπώς, όσο αριστερά ή αντιμνημονιακά σχήματα και να χαρακτηρίζονται, μόνο παρ-όμοια δε τα βλέπω.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Το πολιτικό ήθος των συμμετεχόντων σε μια συνεργασία και η εμπειρία από παρόμοιες συνεργασίες στο παρελθόν, παίζει ρόλο στην  ευόδωση της συνεργασίας;

ΣΚΕΨΗ:  Βεβαίως και παίζει ρόλο. Για την ανάπτυξη δεσμών συνεργασίας και την καλλιέργεια της αμοιβαίας εμπιστοσύνης απαιτείται μια διαχρονική ακεραιότητα χωρίς μικροκομματικούς αποκλεισμούς κατά το παρελθόν, φραξιονισμούς, προσπάθειες προσπορισμού του δυναμικού του μελλούμενου συνεργάτη κλπ κλπ.

Στην περίπτωση λοιπόν της πρότασης συνεργασίας με την ΑΡΕΝ, πρόσφατες είναι οι μνήμες που συνάδελφοι της ΑΡΕΝ όντας τότε μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, με αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο, πίεζαν σε παραίτηση από το ΔΣ της ΕΛΜΕ το 2013, δύο εκλεγμένα μέλη της ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ τότε και της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ τώρα, δίχως κανένα δισταγμό και σεβασμό στα συμφωνηθέντα, υπηρετώντας πιστά τους σχεδιασμούς και τις τότε κομματικές ανάγκες και εντολές του ανερχόμενου κόμματός τους,  (ΣΥΡΙΖΑ).

Αλλά και πιο πρόσφατα τον Σεπτέμβρη, όταν μέλος της ΑΡΕΝ και ενώ εξελισσόταν η πρόταση τους για εκλογική  συνεργασία με την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ενόψει των υπηρεσιακών εκλογών του Νοέμβρη, καλούσε μέλος της Συμπαράταξης, να παραιτηθεί από υποψήφιος με το ψηφοδέλτιο των Παρεμβάσεων και να προσχωρήσει σε αυτό της ΑΡΕΝ.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί τελικά ιεραρχείται τόσο ψηλά το θέμα της συνεργασίας, την ίδια ώρα που απουσιάζουν τόσο οι δράσεις, αλλά και οι προτάσεις για ένα σχέδιο αποτελεσματικότερης παρέμβασή μας στην ΕΛΜΕ, ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία που επίκεινται μεγάλες αντιδραστικές ανατροπές;

ΣΚΕΨΗ:  Θεωρώ ότι ίσως να οφείλεται αυτή η επιμονή, σε  μια κοινοβουλευτική αντίληψη για την λειτουργία της παράταξης και του σωματείου γενικότερα.

Είναι πιθανό να επηρεάζουν κάποιους από εμάς τα «απόνερα» της χρεοκοπίας  του πειράματος ΣΥΡΙΖΑ, που δημιουργούν απογοήτευση και αντανακλαστική καταφυγή στην «ασφάλεια» της εύκολης αλλά «στείρας» αντιμνημονιακής εκλογικής συνεργασίας, η οποία όμως δεν αναδεικνύει τις αιτίες της επίθεσης που δεχόμαστε και δεν βοηθά στον προσανατολισμό για την ανασύνταξη της ταξικής πτέρυγας του κινήματος και την οργάνωση για την ανατροπή της.

Η αναπαραγωγή εκ  νέου, του «αποτυχημένου» εγχειρήματος της «καλής» Αριστεράς των όλων, της ΠΑΝΑΡΙΣΤΕΡΑΣ που τάχα θα μας λύσει τα προβλήματα, όταν καταλάβει κοινοβουλευτικά την κυβερνητική εξουσία, ή οι «ξεπερασμένοι» από την εποχή ΠΑΣΟΚ διαχωρισμοί ΔΕΞΙΑ-ΑΝΤΙΔΕΞΙΑ, αντί της προτεραιότητας της ταξικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος και της οργάνωσης ανατρεπτικών αγώνων, είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για την υποταγή μας στα σχέδια του συστήματος που θέλει να «κανονικοποιήσει» και να μονιμοποιήσει  στην συνείδηση του κόσμου τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που πετυχαίνει τα χρόνια της κρίσης.

Να το πούμε ΚΑΘΑΡΑ: Η μόνη αποτελεσματική στάση αντίστασης με «αξία χρήσης» για τους συναδέλφους και τις πραγματικές τους ανάγκες σήμερα, αλλά και την ελπίδα δημιουργίας ανατρεπτικής προοπτικής, είναι η κατάστρωση ενός σχεδίου-πρότασης δυναμικής παρέμβασης στα επίδικα της περιόδου και κοινής δράσης, προς τους συναδέλφους πρώτα και κύρια αλλά και όσες παρατάξεις αποδείξουν με τη στάση τους ότι εννοούν όσα ευαγγελίζονται και όχι οι «σούπες» του εκλογομαγειρίου.

Και σε αυτό το  καλούμαστε να συνεισφέρουμε με ιδέες και πράξεις, και με αυτό το κριτήριο τελικά θα κριθούμε από τους συναδέλφους.

ΕΡΩΤΗΜΑ: Μήπως όμως η εκλογική πολιτική συνεργασία  των αριστερών παρατάξεων με αντιμνημονιακό  λόγο, καταφέρει να συσπειρώσει τον κόσμο, έξω από την ΔΑΚΕ και να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα ελπίδας; Μήπως θα έδινε στον αγώνα μας άλλη δυναμική;

 ΣΚΕΨΗ:

Η ένωση στην πολιτική δεν λειτουργεί πάντα πολλαπλασιαστικά, ούτε καν προσθετικά. Ενώ πολλές φορές που δεν πληρούνται οι αναγκαίοι όροι και προϋποθέσεις όπως προαναφέρθηκε, μπορεί να λειτουργήσει και αφαιρετικά!

Ας υποθέσουμε ότι υποχωρούμε πολιτικά σε «ακίνδυνες» αντιμνημονιακές και αντιδεξιές κορώνες, χάριν του μετώπου συνεργασίας. Δεν το έκανε ήδη αυτό «καλά» ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν συσπείρωσε κόσμο όχι μόνο συνδικαλιστικά αλλά και κοινοβουλευτικά; Δεν ανακοίνωσε την Ελπίδα που έρχεται; Σε τι ωφέλησε όμως τον κόσμο της δουλείας όλη αυτή η προσπάθεια; Που οδήγησε;

Στο φιάσκο μιας νέας πιο σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής.

Ή θα αφεθούμε μετά την πείρα των όσων ζήσαμε, σε νέα αυταπάτη, ότι δεν ήταν λάθος το «πακέτο» ΣΥΡΙΖΑ με ότι αυτό πρέσβευε, αλλά τα πρόσωπα που το διαχειρίστηκαν, που ήταν άτολμα, που αυτοπαγιδεύτηκαν και τελικά μας πρόδωσαν;

Άραγε δεν είμαστε εμείς οι ίδιοι που είχαμε αντιπαρατεθεί ιδεολογικά με αυτό το ρεύμα όταν κυριαρχούσε εντός της ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΑΡΙΣΤΕΡΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ αρχικά και των ΣΥΝΕΚ στην συνέχεια, από το 2013 και πριν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ;

Δεν ήταν μάλιστα η μη υποταγή μας σε αυτή τη λογική, μεταξύ άλλων, από τις κύριες αιτίες του διαχωρισμού της ΕΝΟΤΗΤΑΣ και της δημιουργίας της ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗΣ;

Τι κάνει λοιπόν αναγκαίο και δημιουργικό, έχοντας επιπλέον και την πείρα από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, το να γυρίσουμε πίσω  και να δεχθούμε τώρα το ίδιο σχέδιο των ΣΥΝΕΚ του 2013, απλά με άλλη, «νέα» «ταμπέλα», αυτή δηλ της ΑΡΕΝ;

Να το πούμε ΚΑΘΑΡΑ: Η πολιτική συνεργασία αυτή, δεν έχει κανένα προωθητικό χαρακτήρα για την ανάγκη πάλης πάνω στα επίδικα στην εκπαίδευση, αλλά ούτε και στο γενικό πολιτικό σκηνικό. Ίσα-ίσα μπερδεύει, θολώνει και συσκοτίζει τις αιτίες της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ. Τελικά απλά εξυπηρετεί ΜΟΝΟ την ανάγκη συνδικαλιστικής έκφρασης στο σωματείο και το κίνημα, της κομματικής αντίληψης όσων εξακολουθούν να πιστεύουν σε ένα «σωστό» ΣΥΡΙΖΑ. (ΛΑΕ κλπ κλπ).

Αυτή η αγωνία βέβαια δεν αφορά καθόλου την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ. Την αφορούν όμως άλλες αγωνίες, για το πώς π.χ. θα ανασυνταχτεί το κίνημα και ο σχεδιασμός για κάτι τέτοιο, είναι που πρέπει να γίνει σκοτούρα  και έγνοια μας στα σοβαρά από εδώ και πέρα.

Αυτό θα δώσει στον αγώνα μας άλλη δυναμική!

ΕΡΩΤΗΜΑ: Γιατί και μετά το εκλογικό αποτέλεσμα και ενώ ο κόσμος επέλεξε με μικρή διαφορά έστω 76 έναντι 70 την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ (δηλ. 6 ψήφοι στους 70, σχεδόν το 10%) εξακολουθούμε να μεμψιμοιρούμε για την πολιτική σημασία του αποτελέσματος και επαναφέρουμε την ανάγκη πολιτικής συνεργασίας;

ΣΚΕΨΗ:  Όσο παραμένουμε εγκλωβισμένοι σε λογικές χρησιμοποίησης των συνδικαλιστικών εκλογών αλλά και της δράσης του σωματείου, για την εξυπηρέτηση κεντρικών πολιτικών επιλογών, κομματικών ή όχι, όσο λείπει η απεύθυνση στη βάση με αγωνιστικό διεκδικητικό προσανατολισμό, όσο «βαραίνουμε» και στρογγυλοκαθόμαστε στην έδρα και τα κλειστά γραφεία της ΕΛΜΕ, όσο γινόμαστε και εμείς σιγά-σιγά «συστημικοί», λογικό είναι να μην μας ικανοποιεί η μια έδρα και να ονειρευόμαστε «Αριστερά Προεδρεία» και μεγαλεία σε σωματεία νεκροταφεία, χωρίς ενεργό κόσμο που θα παίζουν «πολιτικά παιγνίδια» με τους συσχετισμούς και θα καταθέτουν σε κεντρικές ηγεσίες ως «λάφυρο» την σημαία του απονεκρωμένου όμως πια σωματείου.

Αν γίνουμε έτσι, και παραμένουμε έτσι, γραφειοκράτες πια, όντως τότε ίσως να πρέπει να παίζουμε τέτοια παιγνίδια συνεργασίας, με άλλους όμοιούς μας, παιγνίδια πολιτικής επιβίωσης των από «πάνω» για την εξαπάτηση και την απορρόφηση της οργής των από «κάτω».

Να το πούμε ΚΑΘΑΡΑ: Δεν ονειρευόμαστε μια τέτοια ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, ούτε θα επιτρέψουμε τον εκφυλισμό της σε διακοσμητικό «δημοκρατικό μαϊντανό» στο σωματείο.

Το αποτέλεσμα των 76 ψήφων για την μικρή «ανάδελφη» ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, παρά την επιστράτευση των δεινοσαύρων του παλιού και νέου κυβερνητισμού, των κομματικών κοινοβουλευτικών ψηφοδελτίων, και εν μέσω αγωνιστικής νηνεμίας, χωρίς να πανηγυρίζουμε, αποτελεί ικανή παρακαταθήκη, την κρίσιμη μάζα, για την ανάπτυξη της αναγκαίας αγωνιστικής ταξικής πτέρυγας στην εκπαίδευση.

Συντάκτης: Γιώργος Προυσαλίδης.

*Το παρόν κείμενο, όπως και όλα όσα δεν υπογράφονται από την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ, δεν εκφράζουν υποχρεωτικά την ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ. Φιλοξενείται στο ιστολόγιο της για τον εμπλουτισμό του διαλόγου και απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.